Czym jest aport, czyli wkład niepieniężny i jak go wnieść do spółki?

Wspólnik w spółce osobowej lub kapitałowej w zamian za udziały (akcje, zyski) może wnieść do spółki wkład pieniężny lub niepieniężny. Wkład pieniężny nie wymaga szczegółowych wyjaśnień, opiera się bowiem na wpłacie określonej sumy pieniędzy. Drugim rozwiązaniem jest wniesienie aportu do spółki, którym mogą być m.in. prawa zbywalne czy rzeczy ruchome. Sprawdź, co to jest aport w spółce oraz co może stanowić aport w rozumieniu przepisów prawa.

Co to jest aport do spółki?

Aport to wkład niepieniężny, jaki można wnieść do spółki kapitałowej w zamian za konkretną liczbę udziałów, akcji bądź wysokość udziałów w zyskach. Aport może przybrać wiele różnych form, przez co jego wycenienie bywa niełatwe. Musi jednak mieć określoną wartość majątkową i być obiektem realnym, który może zostać wydzielony z majątku wspólnika lub od osoby fizycznej spoza spółki w celu pokrycia kosztów objęcia udziałów lub akcji. Zatem co to jest aport w spółce? To zbywalne prawo majątkowe, którego wniesienie do spółki jako wkład niepieniężny stanowi przeniesienie na tę nią wszelkich praw do przedmiotu wkładu, czyli inaczej prawa własności. Takie przeniesienie potwierdza umowa notarialna, w której musi być dokładnie określone, co w danym przypadku stanowi aport do spółki, kto go wnosi oraz jaką część udziałów lub akcji otrzymuje w zamian.

Czym jest aport? Przykłady

Wniesienie aportu może oznaczać przekazanie na rzecz spółki rzeczy ruchomych, nieruchomości lub praw zbywalnych. Co to jest aport, a co nie może zostać za niego uznane, dokładnie precyzują przepisy prawa, a dokładniej Kodeks spółek handlowych.

Do określenia, czy dany obiekt czy prawo może zostać aportem do spółki, konieczne jest ustalenie jego tzw. zdolności aportowej. Są to warunki przedstawione w orzecznictwie, jakie muszą być spełnione, aby można było mówić o aporcie. Do najważniejszych kryteriów zalicza się:

• możliwość obiektywnej wyceny aportu;
• możliwość zamieszczenia danego podmiotu w bilansie spółki (tzw. zdolność bilansowa);
• zbywalność przedmiotu wkładu na rzecz spółki, czyli możliwość i zdolność do przeniesienia praw przez wspólnika;
• przydatność i faktyczna dostępność wkładu dla spółki;
• możliwość ujęcia aportu w masie upadłościowej lub likwidacyjnej (realna możliwość sprzedaży danego wkładu niepieniężnego lub praw do niego w przypadku upadłości firmy).

Przykłady – co może stanowić aport:

• nieruchomość (np. budynek, lokal mieszkalny lub usługowy, grunt);
• rzeczy ruchome (np. samochód, sprzęt specjalistyczny, maszyny produkcyjne itp.);
• wierzytelności;
• prawa na dobrach materialnych (np. patenty, majątkowe prawa autorskie czy wynalazki);
• prawa obligacyjne (np. udziały w innej spółce, obligacje);
• prawa rzeczowe (np. własność przedsiębiorstwa lub jego części).

Co nie może być aportem?

Zgodnie z art. 14 § 1 Ustawy z dn. 15 września 2000 r. Kodeks spółek handlowych wniesieniem aportu do spółki kapitałowej nie mogą być prawa niezbywalne (czyli takie, których nie można zbyć, a więc sprzedać, wypożyczyć, wynająć, zrzec się itd.), świadczenie pracy lub usług. Wobec tych zapisów można przyjąć, że aport mogą stanowić prawa majątkowe także te do dóbr niematerialnych i prawnych. Warto zwrócić uwagę, że powyższe ograniczenia nie są stosowane w stosunku do spółek osobowych.

Wniesienie aportu a księgowanie, czyli jak księgować aport

Najczęściej aport do spółki stanowią składniki trwałego majątku, które mogą przynieść realne korzyści ekonomiczne dla przedsiębiorstwa w dłuższym okresie, czyli inaczej środki trwałe. Taka forma aportu powinna zostać wyksięgowana z ewidencji wnoszącego aport i ujęty w ewidencji strony, która go otrzymuje. Do poprawnego, właściwego rozliczenia wniesionego aportu konieczna jest znajomość i odpowiednia analiza różnych przepisów, mających odniesienie w danej sytuacji.

Szeroką wiedzę o tym, jak opisać aport mają specjaliści z biura rachunkowego Małe Podatki. Profesjonalna obsługa księgowa to nie tylko merytoryczna pomoc w wycenie aportu, ale także w dopilnowaniu wszelkich kwestii formalnych, jakich od obu stron wymagają określone w prawie przepisy.